© Shutterstock.com
Schilderen: ook de natuur heeft daar een handje van. Want promoveer eens een IJstijd tot kunstenaar. Die zet vervolgens met verve steenblokken op het canvas, met als schildertechniek ‘schuiven maar’, met een kwast van kruiend ijs en als doek de streek Odsherred. Odsherred als meesterwerk van de hand van de natuur zelf.
© Shutterstock.com
Een kunstenaarshart voor oud ijsland
De kalmte van het Deense geopark van Odsherred > is een verstild waterhoofd in vacuüm. En dat zo’n beetje in de achtertuin van het hectische Kopenhagen. Onbewogen en rustgevend wordt het toerisme er gemolken: de kudde bestaat uit fietsklimmers en waterboarders. En een enkeling die kunst op de agenda heeft staan en eens met kritisch oog wil kijken of die kunstenaarskolonie uit de jaren dertig het landschap wel echt pakkend heeft weergegeven.
Want niet alleen in Skagen en Bornholm staken Deense kunsttroepen hun ezels in zand en klei. Ook Odsherred bleek een goede wieg voor een kunstenaarskolonie. Met creatieven die eerst nog vanuit zomerse zolders de omgeving omzetten in hun donkere palet en later er het hele jaar gingen werken vanuit romantische cottages. De kunstenaarsgroep stond aanvankelijk bekend als Corner (Kopenhagen) maar kreeg al snel de geuzennaam van de Odsherred-schilders. > Met sombere, donkere streken vertaalden ze zee en heuvels van vooral de Vejrho-zeebocht. Toch kreeg al snel een impressionistischer, lichter kleurenspel vat op de schilders van poppige heuvels, zwerfstenen en fjordwater in de eerste versnelling, die stenen kussend.
© Shutterstock.com
De stilte schilderen
De oeuvres van de Odsherred-schilders hebben hun plekje gevonden in veel Deense kunstmusea. > Ook in Asnaes. Vaak lijken de doeken dromerige zuchten, de stilte van het gebied uitdragend, de leegte van het oude ijsland onderstrepend. Een werk van Kelle Bovin is boven geel, beneden groen en zeemeeuw en herkauwende viervoeter ontbreken. Kaj Estrup > lijkt dan nog wel iets in zijn groene, uitgestorven heuvelland te prikken want twee ronde boomkruinen geven net nog wat fine fleur aan het landelijke stilleven. En als Laurits Hartz de kust in verf verkent, rolt de branding ook een terra incognita binnen. En nergens een ijsbeer in beeld. De Odsherred: > een panoramisch rommeltje van gletsjerdepressies, smeltwatervlakten en kustopstand.
Schilderijen tot aan de rand vol schenken
Al dat smeltende ijs van Odsherred heeft dan bij de Odsherred-kolonie niet tot vochtige aquarellen geleid, het vloeit bijna honderd jaar na hen wel eindelijk over schildersdoek. Het sijpelt en loopt, stroomt en spiegelt, het druipt en likt en vloeit en lekt namelijk door het oeuvre van een semi-realist die zich deels in Odsherred heeft verschanst: Jacob Brostrup. > De natuur doortrekt boom na boom, gewas na gewas de doornatte interieurs > die Brostrup neerzet. Hier plant een natuur zijn vaandel in dat wat de mens tijdelijk als zijn domicilie heeft gebouwd. Zalen en kamers hervormen tot overdekte vijvers en broekboskassen. Dit zijn schilderijen die je alleen maar met regenlaarzen aan kunt bekijken. Met een impuls om de hengel maar mee te nemen naar de galeries waar Brostrup hangt. Is de Odsherred dan toch na ijzig lange tijd de Deense kunst binnen gesmolten.